เมื่อหนังสือผมหาย.....
เมื่อวานผมกลับไปบ้าน หลังจากเสร็จสิ้นงานการประจำวันแล้ว ก็เห็นว่า หนังสือใหม่ที่ผมสั่งมาจากอินเตอร์เน็ทหายไป 1 เล่ม
โธ่ ... ยังไม่ได้อ่านสักกะหน้าเลยครับ สั่งมาหยกๆ เมื่อวานสองเล่ม วันนี้หายไปเล่มนึงแล้ว มันน่าโมโหจริงๆ ครับ ยังดีที่ "เขา" ไม่เอาไปทั้งสองเล่ม ไม่งั้นคงโมโหกว่านี้
ผมรู้ทันทีว่าต้องเป็น "เขา" แน่ที่เอาหนังสือผมไป เพราะก่อนผมกลับบ้านเมื่อวานผมรู้ว่า "เขา" จะมาเยี่ยมผมที่บ้าน ซึ่งเรื่องหนังสือในบ้านนี่ ผมไม่อยากให้ใครเห็น ใครพบเลย เพราะใครก็ตามที่มาบ้านผม มันจะมาวนๆ แถวหิ้งหนังสือผมประจำ และไม่น้อย ที่จะขอยืม หยิบติดมือกลับไปบ้าน ซึ่งผลที่ได้รับคือ ส่วนมากจะหายไปเลย น้อยเล่มมากที่จะได้กลับมาที่บ้านผมอีกครั้ง
อาจจะว่า คนที่ยืมไปมักคิดว่า โอ้ย กะอีแค่หนังสือแค่นี้ เอามาคืนเมื่อไรก็ได้ หรือพี่ซื้อใหม่เองแล้วกัน ฮึ่มๆ เล่นเอาผมแค้นนิดๆ เหมือนกัน ทำไมไม่หัดซื้อเองบ้างนะ เล่นมาหยิบของเราไปแบบนี้ น่าโมโหจริงๆ จะยืมจะคืนเมื่อไรก็ไม่บอกด้วย บางทีหยิบไปเฉยๆ งั้นล่ะ หลังๆ ผมต้องหอบหนังสือไปซ่อน เช่นเอาไปไว้ชั้นบนของบ้าน หรือเอาไปเก็บในตู้กับข้าว หนังสือบางเล่ม ไม่อยากไปหาซื้อใหม่เลย เพราะผมไม่ค่อยมีโอกาสไปเดินซื้อนัก ประกอบกับว่า แต่ก่อนสมัยเด็กๆ ผมมีหนังสือแยะมาก แล้วค่อยๆ หายไปจนหมด นี่เท่ากับผมต้องเริ่มเก็บสะสมใหม่อีกรอบ แต่ก็ต้องมาค่อยๆ หายไปอีกจากนักยืมทั้งหลาย
จะว่าไปแล้ว "เขา" ก็เป็นคนสอนให้ผมรักการอ่านนี่เอง "เขา" กับผมรู้จักกันมาร่วม 30 ปี แล้ว สมัยผมอยู่กับ "เขา" ก็มีหนังสืออ่านมากมายไปหมด ไม่รู้เหมือนกันว่า ทำไม "เขา" ชอบซื้อหนังสือมาอ่าน ส่วนมากเป็นเรื่องสั้น หรือพ๊อกเก็ตบุ๊ค ยิ่งยี่ห้อ ต่วยตูน นี่ จะล้นบ้านไปหมด นอกจากนี้ยังมีหนังสือเก่าๆ อีกแยะ เช่นของ ป.อินทรปาลิต, มนัส จรรยงค์ และนักเขียนรุ่นเก่าๆ อีกมากมาก หนังสือมันมากจนกระทั่งภรรยา "เขา" ต้องยกไปขายทิ้งบ้างในบางครั้ง ผมนึกถึงตอนนี้แล้ว เสียดายว่า น่าจะเก็บหนังสือเหล่านี้ไว้บ้าง มันช่างมีคุณค่ามาก ไม่สมควรไปนอนอยู่ที่ร้านขายของเก่า หรือตามรถรับซื้อหนังสือ สิ่งที่พอจะทำให้รู้ว่าหนังสือนั้นมีค่าคือ ในตอนประถม 6 ผมเคยได้รับการประกาศชื่อออกทางลำโพงไปทั่วโรงเรียนมาแล้ว ในฐานะคนที่ทำคะแนนภาษาไทยได้ดีที่สุด ชนะคนที่เคยครองตำแหน่งนี้มาหลายหน (คนที่ว่านี้นามสกุลดังมาก) จนเพื่อนๆ พากันทึ่งไปตามๆ กันที่เด็กอย่างผม นามสกุลก็ไม่ดัง มาชนะคะแนนภาษาไทยได้ไง และตั้งแต่นั้นมา ผมก็เห็นคุณค่าของหนังสือมากขึ้นกว่าเดิม
หลังจากผมอยู่กับ "เขา" มาได้ 28 ปี ผมก็แยกบ้านมาอยู่เอง ดังนั้นการสะสมหนังสือผมก็จะเริ่มเกิดขึ้นอีกครั้ง พอมีบ้าน (เช่า) เป็นของตัวเองแล้ว อยากทำอะไรก็ทำ ไม่ต้องกลัวว่าใครจะเอาหนังสือเราไปทิ้งอีกแล้ว แต่ก็ไม่วายจะมี "เขา" ที่มาเยี่ยมแล้วมักหยิบหนังสือผมไปเสมอๆ ซึ่งเป็นอันแน่นอนว่า มันต้องหายไปจากบ้านผมแบบไม่มีวันกลับ
ผมนั่งจมกับความคิดอยู่ตรงนั้น ตามองที่ชั้นหนังสือ และนึกถึงหนังสือที่หายไป ความหลังเก่าๆ ผุดมาเรื่อยๆ และผมก็นึกขึ้นมาได้ว่า ผมไม่ค่อยให้อะไร "เขา" เลย ทั้งๆ ที่ "เขา" เป็นคนให้ไอ้โน่นไอ้นี่กับผมมาแยะแล้ว รวมทั้งปลูกฝังการรักการอ่านให้ผมด้วย ไม่มีอะไรจะดีเท่ากับมอบของที่ "เขา" ชอบกลับไปให้แบบนี้แล้ว คือมอบหนังสือให้ "เขา" ไปเป็นการตอบแทนบ้าง
ดังนั้นก็เลยคิดว่า ต่อไปนี้นอกจากจะให้ "เขา" มาหยิบหนังสือในบ้านเอาไปอ่านแล้วจะไม่กลับคืนมาอีก ผมยังคิดว่า จะสั่งหนังสือที่ "เขา" ชอบ แล้วส่งไปให้ด้วย หรือเอาไปมอบให้เป็นของขวัญในวาระเทศกาลต่างๆ คงจะดีไม่น้อย
"เขา" ที่ว่ามานี่ ก็คือพ่อผมเองล่ะครับ แหะๆ..... ฮึ ... มาบ้านผมทีไร แอบหยิบหนังสือกลับไปทุกที...น่าตีจริงๆ โดยคุณ : ble3d -
ICQ : 21526438
-
[ 21 มี.ค. 2002 , 11:04:42 น. ]
|