แ ด่ เ ธ อ ผู้ เ ป็ น ที่ รั ก .
> แ ด่ เ ธ อ ผู้ เ ป็ น ที่ รั ก .
>
> ..
>
>
>
> เมื่อวานผมดูคุณตื่น - วันนี้ผมก็ดูคุณตื่น
>
> เมื่อวานผมดูคุณหลับ - วันนี้ผมก็ดูคุณหลับ
>
> ชีวิตบอบบางหรือผมอ่อนแอ
> หลายครั้งผมถามตัวเอง แต่ไม่มีคำตอบสำหรับคำถามเก่าๆ นั้น
> ในความมืด ผมนั่งอยู่คนเดียวที่ระเบียง
> แสงไฟจากถนนสาดลงมาอย่างหงอยเหงา
> หมาผอมโซคุ้ยถังขยะที่หน้าบ้าน
> ใครซักคนเพิ่งเลิกงาน เดินผ่านหน้าบ้านผมอย่างอ่อนระโหย
>
> วันก็เวียน คืนก็หมุน
> ทำไมใจคนถึงร้อนรุ่มไม่ยอมหยุดนิ่ง
> วันวานหายไป แต่ทำไมความทรงจำถึงยังคงอยู่
>
> ใครบางคนบอกว่าคำตอบอยู่ในสายลมแผ่ว
> แต่ผมไม่พบความหมายอะไรในความหนาวเหน็บที่โชยผ่าน
> หรือเพราะชีวิตคนเราบอบบาง ?...
> เกินกว่าจะรับความจริงอันเจ็บปวด.
>
> ตอนนี้ผมดูคุณหลับ.
> ผมตกลงมาปรกแก้มคุณ.
> ผมกลัวว่าเสียงคร่ำครวญในใจ.
> จะรบกวนคุณในฝันอันบรรเจิด.
>
> ผมได้แต่ซบหน้าลงกับฝ่ามือในความมืด.
> บอกกับตัวเองเบาๆ ทั้งน้ำตา...
>
>
>
>
>
> พ รุ่ ง นี้ ไ ม่ อ ย า ก ซั ก ผ้ า เ ล ย .
โดยคุณ : ละม่อม -
ICQ : 124341874
-
[ 20 ก.ค. 2544 , 12:49:23 น. ]
|