J02: จากตอน "ดงเสือ" ของสนพ. ผดุงศึกษา
ช่วยขบร่วมขันโดย: Webmaster(00001)
เกริ่นเรื่อง: เจ้าคุณปัจจนึกไปตรวจงาน ที่สำนักงานผลประโยชน์ของท่าน ปรากฎว่าพนักงานร้องเพลงขอขึ้นเงินเดือน (ซึ่งไม่ได้ขึ้นมา 3-4 ปีแล้ว) ทำเอาท่านเจ้าคุณโกรธมาก


.....ขุนวิเศษฯ ก้มศีรษะโค้งคำนับ

"สวัสดีขอรับ ใต้เท้า"

เจ้าคุณหน้าบึ้งบอกบุญไม่รับ

"ไม่ต้องมาสวัสดี ท่านขุนปกครองลูกน้องยังไงกันหา? ได้ยินไหม เจ้าพวกจ๊อกกระร็อกเหล่านี้ ร้องเพลงขอเงินเดือนขึ้น?"

ท่านขุนทำหน้ากระเรี่ยกระราด

"กระผมเป็นผู้ฝึกซ้อมเองครับ"

เจ้าคุณทำคอย่นหลับตาปี๋

"หา ?"

"คร้าบ เป็นความจริงขอรับ พวกเราต่างรู้สึกว่า มันเป็นภาวะที่สุดแสนจะทนทานแล้ว เพราะตั้งสามสี่ปี พระเดชพระคุณไม่กรุณาขึ้นเงินเดือนให้บ้างเลย โน่น นายเสวกเงินเดือนยี่สิบบาทตั้งแต่เป็นโสด เดี๋ยวนี้เมียสามคน, ลูกห้า, แม่ยายสอง, แม่ตัวหนึ่งพ่อเลี้ยงอีกสอง, ก็คงยี่สิบบาทอยู่นั่นเอง นั่น นายทองเบี้ยว พิมพ์ดีดจนเป็นวัณโรคก็ยี่สิบบาท"

เจ้าคุณปัจจนึกฯ สะดุ้งโหยง หันมาทางนายผอมกระหร่อง

"เฮ้ ลื้อเป็นวรรณโรคหรือ?"

เจ้าของนามทองเบี้ยว ยิ้มปากเบี้ยว แล้วพูดเสียงแห้งๆ เหมือนเป็ดตัวผู้

"กระผมไม่ได้เป็นวัณโรคหรอกครับ แต่กระผมเป็นฝีในท้อง แค้กๆ โอ๊ย กระผมขออนุญาตลาไปตากอากาศหัวหิน อุ๊ฮุ ท่านขุนก็ไม่ให้ไป"

เจ้าคุณถอยหลังกรูด กลืนน้ำลายเอื๊อก

"ขืนไปแกก็ตายที่หัวหินเท่านั้นแหละ พรุ่งนี้ไปเมืองนนท์เถอะ ไปโรงพยาบาลวัณโรคเขาเปิดรักษาขึ้นที่นั่นแล้ว"

นายทองเบี้ยวชักฉิว ไอลั่นห้อง แล้วพูดเสียงแหบน่าสงสาร

"โธ่ ใครบอกว่ากระผมเป็นวัณโรค คะแอ๊กแค้ก โอ๊ย ผม ผมเป็นฝีในท้องตังหาก"

เจ้าคุณปัจจนึกฯ อมยิ้ม

"ขอโทษๆ ฉันเข้าใจผิด ไหนไอให้ฟังอีกหน่อยซิ จังหวะถี่ยังกะเพลงรัมบาเชียวฮิ"

นาย ที.บี. หน้างอ ตามธรรมดาของคนเป็นโรคชนิดนี้

"อย่ากระเซ้าเลยครับ อุ๊ฮุ แค๊ก โอ๊ย กระผมเป็นวัณโรค กระผมก็คงตายเสียนานแล้ว ขาก ถุย แอ๊ะ แอ๊ะ อึ๊ฮี้ "

เจ้าคุณหันมายิ้มกับผู้จัดการของท่าน แล้วกระซิบกระซาบเบาๆ

"เตรียมหาคนพิมพ์ดีดไว้ใหม่เถอะท่านขุน ผมคิดว่าคงไม่เกินสิ้นเดือนนี้ ยิ่งฝนตกชุกยังงี้ด้วยละก้อ บอกให้เมียตาทองเบี้ยว เอาเงินไปวางประจำพระไว้ได้แล้ว"

ท่านขุนหัวเราะก้าก เงยหน้ามองดูเสมียนของเขา

"ไง นายทองเบี้ยว เจ้าคุณท่านกะว่าเธอคงตายภายในเดือนนี้"

เจ้าคุณปัจจนึกฯ สะดุ้งเฮือก ยกมือผลักหน้าขุนวิเศษฯ เต็มแรง

"ฮี้ ปากบอนฉิบหายเลย" แล้วเจ้าคุณก็ยิ้มแหยๆ กับบุรุษหน้าเหลือง "น้องชาย เธอได้รับเงินเดือนเท่าไหร่นะ?"

ทองเบี้ยวยิ้มออกมาได้ แววตาของเขาแจ่มใสขึ้นทันที

"ยี่สิบบาทขอรับ" เขาพูดเสียงแหบๆ (เวลาอ่านโปรดทำเสียงให้เหมือนด้วย)

"สี่สิบบาทรึ?" เจ้าคุณทวนคำ

"ยี่สิบครับ!" นายทองเบี้ยวตะโกน แต่เสียงตะโกนของเขาได้ยินราว 2 วาเท่านั้น น่าอเนจอนาถใจอย่างยิ่ง

เจ้าคุณปัจจนึกฯ หัวเราะ กล่าวกับผู้จัดการของท่าน

"ขึ้นให้อีกเดือนละสองสลึง ตั้งแต่เดือนนี้เป็นต้นไป ส่วนคนอื่นๆ คนละสลึง"

มีเสียงฮี้ดังขึ้นเซ็งแซ่ ราวกับสำนักงานเป็นคอกม้าแข่ง ท่านขุนกลืนน้ำลาย 5 ครั้ง แล้วพูดนอบน้อม.....