---

---

ยก 58 แต่ไม่ใช่ยกสุดท้าย

บนโต๊ะตรงกับช่องหน้าตึกสิงหเสนีย์ด้านตะวันออก มีกระเช้าดอกไม้ตั้งเรียงกันอยู่ 2 กระเช้า กระเช้าหนึ่งประดับด้วยมาดามและคัทลียาสีม่วงของคุณสนิท เอกชัย อีกกระเช้าหนึ่งประดับด้วยเบญจมาศสีขาวของคุณธิดา บุนนาค แห่งเดลินิวส์ ดอกไม้ช่วยให้คนไข้ชุ่มชื่นและซาบซึ้งในไมตรีจิตของผู้ให้ ผมนอนป่วยอยู่ที่โรงพยาบาลจุฬาฯ เป็นเวลาร่วม 2 เดือนจากโรคเบาหวานและโรคแทรก ขณะที่อาการป่วยกำเริบขึ้นจนกระทั่งต้องใช้ออกซิเจนช่วย ผมก็หวาดหวั่นนึกถึงความตายและกลัวตาย ทั้งๆ ที่รู้ดีว่าปุถุชนนั้นย่อมหนีความตายไม่พ้น แต่ที่ผมกลัวตายเพราะผมเป็นห่วงคนข้างหลังที่ต้องพึ่งผมนั่นเอง

ผมคิดถึงความตายตลอดเวลา ในตอนดึกผมได้ยินเสียงรถบรรทุกศพเข็นผ่านตึกสิงหเสนีย์ไปห้องศพ ผมยอมรับว่าผมเสียขวัญ เกรงว่าวันหนึ่งผมจะถูกนำใส่รถคันนี้ไปบ้าง การล้มเจ็บครั้งนี้มีอะไรหลายอย่างที่ทำให้ผมรู้สึกว่า ผมไม่รอดแน่ ซึ่งผมกำลังขึ้นเวทีชีวิตเป็นยกสุดท้าย

ดอกไม้ของคุณสนิทและคุณธิดาค่อยๆ เหี่ยวแห้งร่วงโรยไป แต่ดอกหางนกยูงที่หน้าตึกสงฆ์อาพาธ และในสวนลุมพินียังบานสะพรั่ง มองเห็นสีแสดสบายตา อย่างไรก็ตามไม่ช้ามันก็ร่วงโรยไป

วันนั้นภรรยาของผมได้พาน้องเขยของเขาไปเยี่ยมผม น้องเขยของเขาคือ อดีตเสือสังเวียนผู้โค่นยักษ์ใหญ่ ทิดสุข ปราสาทหินพิมาย ในวงการมวยยังไม่ลืมชูชัย พระขรรค์ชัย เจ้าของหมัดดินระเบิด ปัจจุบันนี้เขาเป็นนักแกะสลักพระพุทธรูปและขลุกอยู่ในวงการพระ นอกจากนี้ยังแสวงหาความรู้ในทางธรรม ทางวิปัสสนา

ผมบอกชูชัยว่า "พี่คงไม่รอดคุณชัย ถ้าพี่ตายก็ขอให้ช่วยเหลือดูแลพี่เขาบ้าง" ผมหมายถึงภรรยาของผม

เขาหัวเราะเบาๆ แล้วถามผมว่า "ทำไมพี่ ป.รู้สึกอย่างนี้ล่ะครับ"

"อาการป่วยและจิตใจของพี่มันบอกตัวเอง นี่เป็นยกสุดท้ายของพี่แล้ว ถ้าเป็นนักมวยก็เท่ากับว่า พี่กำลังถูกคู่ชกคือโรคร้ายถลุงพี่จนยับเยิน

"ไม่ครับ ไม่ใช่ยกสุดท้าย พี่ ป.อายุยังไม่ถึง 60 ผู้มีอายุในวัยนี้ล้วนแต่ทำประโยชน์ให้แก่ประเทศชาติและตัวเองได้มากมาย รัฐมนตรีหรือบุคคลสำคัญสำคัญของโลกล้วนแต่วัยพี่ ป.นี่ล่ะ"

ขวัญและกำลังใจผมดีขึ้น เมื่อได้ฟังชูชัยพูดปลอบผมเช่นนี้

"แต่พี่กำลังป่วยด้วยโรคร้ายหลายโรค ปอดและตับอักเสบนอกเหนือจากเบาหวาน"

"จุฬาฯ มีหมอเยี่ยมๆ ทั้งนั้น พี่ ป.อยู่ใกล้หมอจะวิตกอะไร เรื่องตายน่ะมันถึงที่ทุกคนก็ต้องตาย แม้แต่พระบรมศาสดา พระมหากษัตริย์ ก็หนีความตายไม่พ้น พี่ ป.เป็นเพียงมนุษย์เดินดินธรรมดา จะทุกข์ร้อนอย่างไรก็หนีความตายไม่พ้น ทำใจให้เข้มแข็งเถิดครับ พี่ ป.ต้องหายป่วยในไม่ช้าและต่อสู้กับชีวิตต่อไป"

ผมบีบมือชูชัยแน่นเหมือนกับผมยอมรับคำสั่งสอนของอนุศาสนาจารย์ แต่ความจริงเขาไม่มีเจตนาที่จะสั่งสอนผม เขาพูดให้กำลังใจผมเท่านั้น

ถูกล่ะ…คนอย่างผมไม่ได้วิเศษวิโสอะไร เป็นพลโลกคนหนึ่งที่ต้องหากินด้วยความยากลำบาก อย่างที่เรียกว่าตีนถีบปากกัด การกลัวตายไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้น นอกจากเป็นทุกข์ใจและทำให้อาการป่วยทรุดลง คุณสนิทก็พูดกับผมแบบนี้

"กำลังใจของเราสำคัญกว่าอย่างอื่นครับพี่ ปีก่อนผมมาป่วยอยู่ที่จุฬาฯ จนกระทั่งเขาลือกันว่าผมตาย แต่ผมก็รอดตายมาได้อย่างปาฏิหารย์"

คุณสนิทพูดถูก กำลังใจ…พลังจิต ตราบใดที่คนเรายังมี 2 สิ่งนี้ เราจะได้รับความสำเร็จผลทุกอย่าง อย่างน้อยที่สุดสำหรับผู้ป่วยไข้ก็จะหายป่วยอย่างรวดเร็ว

ดอกไม้ในกระเช้าของคุณสนิทและคุณธิดาร่วงโรยไปหมดแล้ว แต่ช้างน้าวในกระเช้าของคุณแถมสินมีมาแทนที่ ผมมีความสุขและชื่นใจไม่น้อย ที่ผมได้รับความเมตตาจากท่านเจ้าของกระเช้า

ผมต้องขึ้นสู่เวทีชีวิตต่อไปโดยถือเอากฎแห่งกรรมเป็นผลของการต่อสู้ ถ้าผมประกอบกรรมทำดี ผมจะได้รับความดีตอบสนอง แต่ถ้าอกุศลจิตเกิดขึ้นทำให้ผมเห็นผิดเป็นชอบ ประกอบแต่กรรมชั่ว ผมก็หนีกฎแห่งกรรมไม่พ้น ผมตั้งปณิธานว่า ผมจะเข้มแข็งอดทนเขียนหนังสือให้ท่านอ่านต่อไป อันเป็นอาชีพที่ผมถนัด สำหรับท่านที่เป็นสมาชิกเดลินิวส์ ท่านก็คงจะได้อ่านสังเวียนชีวิตของผมเป็นประจำ และบทประพันธ์เรื่องสั้นในโอกาสอันสมควร

ผมจะขึ้นเวทีชีวิตในยก 58 ครับ

แต่ไม่ใช่ยกสุดท้าย ผมจะชกอีกหลายยก ชกกับคู่ต่อสู้ที่มองไม่เห็นตัว คือพรหมลิขิตซึ่งกำโชคชะตาของผมไว้ ผมไม่เคยรุ่งเรืองหรือประสบความสำเร็จผลจากเวทีชีวิตเลย มีแต่ความยากจนและความผิดพลาดหวัง บั้นปลายของชีวิตนี้ดวงของผมอาจจะดีขึ้นบ้าง แต่จะเป็นไปได้ก็เพราะได้รับความกรุณาจากท่านผู้อ่านนั่นเอง

ขณะนี้ผมลุกขึ้นเดินได้แล้ว แต่ไม่ถึงขนาดซ้อมชกลม หรือเตะอากาศวืดว้าด สุขภาพของผมดีขึ้นตามลำดับ ก่อนสิ้นเดือนนี้ผมคงได้รับอนุญาตให้กลับบ้านได้ หลังจากนั้นผมจะทุ่มเททั้งกำลังและความคิดสร้างบทประพันธ์ต่างๆ เสนอท่าน ซึ่งผมได้หยุดเขียนมาเกือบครึ่งปีแล้ว

ขอบคุณครับ
ป.อินทรปาลิต