|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
เฮฮากับสามเกลอ |
.........................เย็นวันนั้น
เจ้าแห้วหรือคุณศักดิ์แห้ว นั่งเอกเขนกอยู่บนเก้าอี้โยกหน้าเรือนบังกาโลตามลำพัง บนโต๊ะเล็กข้างตัวเขามีขวดตราขาว โซดาแช่เย็นและจานกับแกล้มตั้งอยู่ ที่บันไดมีเด็กชายรุ่นหนุ่มคนหนึ่งนั่งพับเพียบคอยปรนนิบัติรับใช้ ซึ่งเจ้าหนุ่มคนนี้ เป็นลูกคนขับรถรางที่เช่าห้องแถวอยู่ข้างบ้าน "พัชราภรณ์" และเจ้าแห้วจ้างมาไว้รับใช้เขา พร้อมด้วยผู้หญิงกลางคนอีกคนหนึ่ง สำหรับหุงหาอาหารซักรีดเสื้อผ้าและรับใช้เบ็ดเตล็ดทั่วไป เว้นแต่นวด
เจ้าแห้วยกวิสกี้ขึ้นจิบ ผิวปากเบา ๆ แล้วกล่าวถามเด็กหนุ่ม
"อ้ายวง มึงดูกูหน่อยเถอะวะ หน้าตาท่าทางกูสง่าผ่าเผยสมกับคนมีเงินไหม"
เจ้าวงเด็กแก่นแก้วจอมทะโมนขนาดหนักยิ้มให้คุณศักดิ์แห้ว แล้วตอบอย่างนอบน้อม
"ไม่เลวครับ เมื่อครั้งคุณเป็นขี้ข้าคุณหญิงท่านสง่าราศรีของคุณไม่มีเลย เดี๋ยวนี้ผึ่งผายขึ้นมาก คล้าย ๆ กับลูกเจ้าคุณบุญหนักศักดิ์ใหญ่ คนเราเวลามีเงินความสง่ามันก็เกิดขึ้นเองแหละครับ คุณแห้ว"
เจ้าแห้วยิ้มอาย ๆ ล้วงกระเป๋าเชิ้ตแอรโร่หยิบธนบัตรราคา ๒๐ บาทออกมา ๑ ฉบับส่งให้เจ้าวง
"เอ้า.....ข้าให้รางวัล มึงพูดดีเป็นเงินเป็นทอง"
เจ้าวงยกมือไหว้ปะหลก ๆ รับธนบัตรมาถือไว้
"ความจริงดูให้ดี คุณแหว้มีสง่าราศรียิ่งกว่าคุณพลอีกครับ ให้ดิ้นตาย"
เจ้าแห้วโบกมือ
"พอแล้ว โอเว่อร์ไป ข้าไม่ใช่อาเสี่ยกิมหงวน รักจะยอข้าละก้อต้องดูให้พอดี ๆ มากไปจะถูกเตะ เฮ้อ....กลุ้มใจโว้ย รวยฉิบหายเลยกู มีเงินตั้ง ๒ แสนไม่รู้ว่าจะใช้ยังไงถึงจะหมด"
เจ้าวงอมยิ้ม
"ให้ผมช่วยใช้บ้างก็ได้นี่ครับ"
"ทะลึ่งละ"
ทันใดนั้น ละม่อมสาวใช้รูปสวยของคุณหญิงวาดก็ปรากฎตัวขึ้นที่หน้าบันไดเรือนบังกาโล เจ้าแห้วแลเห็นเข้าก็ค้อนควับ แล้วเมินหน้าหนีด้วยความเจ็บใจที่เขาเคยหลงรักมาช้านาน แต่ละม่อมไม่เคยมีทีท่าว่าจะ โอ.เค. กับเขามักจะพอใจให้ ๔ สหายลูบ ๆ คลำ ๆ แบบหมาหยอกห่าน บางทีก็ด่าเจ้าแห้วอย่างหยาบคายเมื่อเจ้าแห้วพูดเกี้ยว หรือถูกต้องเนื้อตัวบ้าง แต่หลังจากเจ้าแห้วเป็นเศรษฐีใหญ่ ละม่อมได้มาป้วนเปี้ยนที่บ้านเจ้าแห้วเสมอ เล่นหูเล่นตาให้ท่าให้ทางเจ้าแห้ว
ละม่อมเดินขึ้นบันไดมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
"สวัสดีค่ะ คุณศักดิ์แห้ว"
เจ้าแห้วหันมามองดูแม่สาวใหญ่อย่างเสียไม่ได้
"มาทำไม มีธุระอะไร"
"โถ.....คิดถึงก็มาหาบ้างน่ะซีคะ แหม....ลืมความหลังแล้วหรือ เราเคยเป็นคนใช้ท่านมาด้วยกัน"
"เสียใจ ฉันมีแต่ปัจจุบันและอนาคตอันรุ่งเรืองแจ่มใสเหมือนท้องฟ้าในเหมันต์ที่ระยิบระยับด้วยดวงดาวอันไม่รู้จักหมอง อดีตอันแสนขมขื่นฉันไม่เคยคำนึงถึง"
"แหม.....สะวิงซะด้วยคุณแห้ว ตั้วแต่ถูกล็อตเตอรี่ที่ ๑ พูดจาคมคายขึ้นบ้าง"
"อ๋อ เป็นธรรมดา คนเราเมื่อมั่งมีขึ้นก็ต้องปรับปรุงตัวเองให้เข้าระดับกับพวกเศรษฐีเขา เฮ้ย......อ้ายวงเข้าไปในห้องเปิดฮ๊อทด๊อกให้ข้ากระป๋องเถอะวะ หยิบพานผลไม้เอาออกมาให้ข้าด้วย"
เจ้าวงทำท่าเหมือนกับจะอ้วก แล้วลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้อง ละม่อมทำตาหวานกับเจ้าแห้ว เลื่อนตัวเข้ามานั่งข้างเก้าอี้โยก
"คุณแห้วขา ม่อมอยากมาปรนนิบัติรับใช้คุณบ้าง !"
เจ้าแหว้โบกมือ
"ออกไปห่าง ๆ อย่าถูกกางเกงฉัน เดี๋ยวมันจะเปื้อนนี่ช๊ากสกินแบ็มบูสีขาว เธอรู้จักไหม ว๊า.....อย่ามากวนใจฉันเลยน่า ฉันต้องการอยู่เงียบ ๆ ตามลำพังเพื่อใช้สมอง อย่ามาออเซาะ ไม่มีประโยชน์ ม่อมจำ ได้ไหม เธอเคยว่าฉัน.....คนอย่างแกจ้างก็ไม่ได้เห็นขาอ่อน เดี๋ยวนี้จะมาให้ฉันดูเลยขาอ่อนขึ้นไปอีกยังงั้นเรอะ ฮะ ฮะ เศรษฐีแห้วอยากจะหัวเราะให้ฟันโยก แต่เกรงว่าจะเลี้ยงแมวตัวผู้ไม่ได้"
ใบหน้าของละม่อมบึ้งตึงทันที
"ถุย.......อ้ายแห้ว" แล้วหล่อนก็เค้นหัวเราะลั่น "แอ็คท่าเป็นเศรษฐีรากจะแตก นึกว่าคนอย่างฉันจะตื่นเต้นในความมั่งมีของแก ฉันแกล้งมาดูแกแอ็คเป็นเศรษฐีเล่นหร็อก อย่าว่าแต่ขาอ่อนเลย นายแห้ว แม้แต่ฝ่าเท้าของฉัน ฉันก็ไม่ให้แกเห็น"
"หน็อย นังม่อม ฉันน่ะเห็นเสียจนขี้เกียจจะเห็นแล้วโว้ย แกอย่าลืมว่า ห้องน้ำของพวกคนใช้น่ะอยู่ติดกับห้องนอนเก่าฉันนา ฉันสามารถที่จะบอกแกได้ถูกต้องว่า แกมีไฝเม็ดเบ้อเริ่มอยู่ตรงไหน ส่วนเว้าส่วนโค้งของแกเป็นไง ปู้โธ่.....ไป ๆ ๆ ไปให้พ้น อย่าลืมว่านี่บ้านของฉัน ภายในรั้วรอบขอบชิดนี้ฉันย่อมมีสิทธิ์โดยชอบธรรม ถ้าเธอเข้ามาในบ้านนี้อีกฉันจะหาว่าเธอบุกรุกฉัน"
ละม่อมผุดลุกขึ้นยืน ยกมือชี้หน้าเจ้าแห้ว
"อ้ายกิ้งก่าได้ทอง อ้ายวัวลืมตีน หน้อย....มีเงินขึ้นหน่อยเย่อหยิ่งจองหอง ถุย.....ไม่ช้าแกก็จะต้องกลับไปเป็นขี้ข้าท่านอีกหร็อก ดีแล้ว แกจำคำพูดของแกไว้นะ"
เจ้าแห้วขมวดคิ้วนิ่วหน้า
"ปู้โธ่โว้ย ประเดี๋ยวพ่อเอาแบ๊งก์ขว้างหัวแตกเลย แกจะมาเอาเรื่องกับเศรษฐียังงั้นหรือละม่อม อ้ายวงเตะนังนี่ลงไปจากเรือนกูเดี๋ยวนี้"
เจ้าวงซึ่งยืนข้างประตูหัวเราะหึ ๆ
"พี่ม่อมแกจะได้ตบผมตายห่า คุณเตะเองซีครับ"
เจ้าแห้วสั่นศีรษะ
"เท้าอันอ่อนนุ่มของเศรษฐีไม่ควรจะสัมผัสร่างของคนจน"
"อ้วก" ละม่อมร้องลั่น "ขาก...ถุย อนิจจังทุกขังเอ๊ย นี่แหละเขาว่า มีทองเท่าหนวดกุ้ง นอนสะดุ้งจนเรือนไหว เดี๋ยวแม่อ้วกรดหัวเลย"
เจ้าแห้วกลืนน้ำลายเอื๊อก ละม่อมพาตัวเดินลงบันได เจ้าแห้วโมโหจนตัวสั่นจัดแจงผสมวิสกี้โซดายกขึ้นดื่ม ชี้มือบอกให้เจ้าวงวางพานผลไม้ลงบนโต๊ะ
"ฮ็อทด๊อกของคุณแห้วเป็นยังไงครับ"
เจ้าแห้วยกมือเกาศีรษะ
"โธ่.......อ้ายควาย มึงนี่โง่เหมือนกูโว้ยให้ตายห่า ฮ็อทด๊อกคือไส้กรอกกระป๋องอยู่ในตู้อาหารในห้องกลางนั่นแหละ"
"อ๋อ รู้แล้วครับ มีแต่กระป๋องเปล่าครับ คุณนิกรฉะเรียบตั้งแต่เมื่อวานนี้"
เจ้าแห้วพยักหน้า
"ดีเหมือนกัน กูเองแข็งใจกินไปยังงั้นเอง ให้สมกับเป็นคนมีเงิน ความจริงกินเข้าไปแล้วผะอืดผะอมฉิบหาย แต่คนมีเงินเขาต้องกินอาหารกระป๋อง ข้าก็ต้องทำตามบ้าง เลยซื้อมาทิ้งไว้หลายอย่างล้วนแต่แดกเข้าไปพาลจะอ้วกทั้งนั้น สู้น้ำพริกผักต้มไม่ได้สักอย่าง"
เจ้าวงหัวเราะ
"คุณต้องหัดกินให้เป็นซีครับ ผมเคยไปรับใช้ที่บ้านคุณพระตรอกโน้น ลูกชายลูกสาวคุณพระกินเครื่องกระป๋องกันทั้งนั้น หิวน้ำขึ้นมาก็ดื่มน้ำกะเร่อกะร่าแช่น้ำเย็นแทนน้ำ เหม็นเหมือนกลิ่นแมงสาปคั่ว เกลือป่นก็ต้องกินเกลือป่นฝรั่ง โอ๊ะ......ท่านบ้านใหญ่พากันมาเยี่ยมคุณแล้ว"
เจ้าแห้วมองไปทางหน้าเรือน แลเห็น ๔ สหายกับท่านเจ้าคุณปัจจนึก ฯ เดินตรงมาที่เรือนบังกาโลของเขา........................
All contents in this web site are intended for private use and educational purpose only. Our main objectives are to promote SamGler to cyberspace surfers and to memorize Por Intalapalit, one of the greatest writers in Thai fiction history.