J23: จากตอน "นักสะกดจิต" สำนักพิมพ์บันดาลสาส์น
ช่วยขบร่วมขันโดย: คุณ Samgler-aholic

...............ดร.ดิเรกพูดเสริมขึ้นทันที

"เป็นความจริงครับ คุณอาหญิง ชาวอินเดียซื่อสัตย์กตัญญูที่สุด ผมมีเรื่องจะเล่าให้ฟัง ง่า..มหาราชาองค์หนึ่งมีมหาดเล็กอยู่คนหนึ่ง ชื่ออับดุลอาหะเม็ดเป็นมหาดเล็กที่ซื่อสัตย์ที่สุด"

เจ้าบาบูยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

"อาหะเม็ดรูปร่างสูง ๆ น่ะ มีหนวด มีเครา กินโรตีจุ ผมรู้จักดีคะร๊าบ"

นายแพทย์หนุ่มพ่นต่อไป

"วันหนึ่ง มหาราชาองค์นั้นเสด็จออกล่าสัตว์กับบริวาร"

กิมหงวนถามเปรย ๆ

"ล่าสัตว์เดรัจฉานใช่ไหม"

"ออไรน์ ล่าสิงโต, แรด, วัวกระทิง มหาราชากับมหาดเล็ก 50 คน ได้บุกเข้าไปในป่าลึก ปีนข้ามภูเขาหิมาลัยทางธิเบต"

"มันจะมากไปกระมั้ง" พลขัดขึ้น

ดิเรกหัวเราะ

"เถอะน่า พยายามเชื่อกันก็แล้วกัน มหาราชากับมหาดเล็กเกิดหลงทางกระจัดกระจายไปคนละทิศ พระองค์กับอับดุลไปกัน 2 คนเท่านั้น ตามหาผู้ที่ติดตามจนค่ำก็ไม่พบ"

คุณหญิงวาดหัวเราะ

"ฮิ ฮิ ชักสนุก แล้วยังไง พ่อดิเรก แหมยังกะนิทานยุวชนเชียวนะ"

ดิเรกว่า "มหาราชากับอับดุลมหาดเล็กต้องนอนค้างอยู่ในป่าสูง และหลงป่าอยู่หลายวัน พระองค์ไม่ได้เสวยพระกระยาหารเลย มีหมูแผ่นติดตัวไปเล็กน้อยก็เสวยหมด ในที่สุดอับดุลก็ได้รับการขอร้องจากพระองค์ให้ไปหาอาหารมาให้ แต่บังเอิญเป็นฤดูแล้งผลไม้ในป่าหาไม่ได้เลย จะล่าสัตว์ป่าก็ไม่มีอาวุธ อับดุลทำยังไงรู้ไหมอ้ายเสี่ย"

เสี่ยหงวนขมวดคิ้วย่น

"จะไปรู้ได้ยังไงวะ กันไม่ได้ไปด้วยนี่หว่า"

ดร.ดิเรกแหงนหน้ามองเพดานแล้วหัวเราะลั่น

"อับดุลได้แสดงความซื่อสัตย์กตัญญูตัดแขนขวาของเขาย่างกับไฟให้สุก แล้วถวายมหาราชาเป็นอาหารเช้า พระองค์ก็ได้เสวยจนอิ่มหนำสำราญ แต่ในวันรุ่งขึ้นมหาราชาทรงพระหิวอีก อับดุลแนะนำให้เสวยหญ้าและใบไม้อย่างเขา พระองค์ก็ปฏิเสธ ในที่สุดอับดุลก็ตัดสินใจตัดแขนซ้ายอีกข้างหนึ่ง ย่างถวายพระองค์ไป"

"โถ" คุณหญิงอุทาน "น่าสงสารอับดุลมาก ตกลงเลยกลายเป็นคนแขนด้วน ต่อไปซิ พ่อดิเรก แหม..ฟังแล้วเศร้าสะดือไปหลายวัน เรื่องนี้เป็นคติดีมาก"

ดิเรกเล่าต่อไป

"พอย่างเข้าวันที่ 4 มหาราชาทรงหิวอีก และรับสั่งกับอับดุลตามตรงว่า เนื้อของอับดุลโอชะยิ่งกว่าเนื้อกวาง อับดุลก็แน่เหมือนกัน เขายอมตัดขาซ้ายของเขาออก แล้วย่างถวายมหาราชา เพื่อความกตัญญูกตเวทีของเขา"

เจ้าคุณปัจจนึก ฯ หัวเราะหึ ๆ

"โกหกละ ดิเรก แขนมันด้วน 2 ข้าง มันจะตัดขาของมันได้อย่างไรวะ"

"โถ..คุณพ่อเป็นโง่ ทำไมจะตัดไม่ได้ครับ อับดุลใช้เท้าขวาคีบดาบยกขึ้นฟันขาซ้ายของเขา ฟันอยู่หลายสิบทีกว่าจะขาด"

คณะพรรค 4 สหายถอนหายใจเฮือกใหญ่พร้อม ๆ กัน

นวลลออกล่าวขึ้นกับเพื่อนหญิงทั้งสาม

"เป็นอันว่านายอับดุลแขนด้วนทั้งสองข้าง และขาก็ด้วนไปอีกข้างหนึ่ง"

ดิเรกว่า "ด้วนหมดครับ ในวันรุ่งขึ้นพระองค์ทรงหิวอีก อับดุลก็ใจเด็ด ยื่นขาของเขาให้มหาราชาฟัน แล้วก็ทูลให้พระองค์ย่างกินเอง เพราะเขาไม่มีมือที่จะช่วยย่างขาของเขาให้พระองค์กินได้"

กิมหงวนจุ๊ย์ปาก

"แล้วยังไงอีก ทีนี้ถึงท่าจะตัดคอแน่"

"โน ไม่ทันตัด พวกมหาดเล็กได้ติดตามมาพบเสียก่อน ก็เลยพาพระองค์กับมหาดเล็กผู้ซื่อสัตย์กลับบ้านเมืองโดยสวัสดิภาพ พระองค์ทรงแต่งตั้งให้อับดุลเป็นแกรนวิเซีย แล้วประทานทองคำเท่าลูกฟักถึง 25 ลูกให้อับดุล ประทานนางข้าหลวงให้อีก 10 คน"

"ปู้โธ่" นิกรคราง "แข้งขาด้วนแล้วจะเอามาหาหอกอะไรกัน"

"อ้าว ก็เอามาเป็นเกียรติยศยังไงเล่า ต่อนั้นมามหาราชาได้ทรงรับสั่งให้ชาวเมืองปั้นรูปอับดุลไว้ทุกครัวเรือน แล้วส่งรูปปั้นที่ทำด้วยกระดาษส่งมาขายตามงานวัดในกรุงเทพ ฯ แกคงจะเคยเห็นแล้ว ตุ๊กตาที่ไม่มีแขนไม่มีขานั่นแหละ"

คุณหญิงวาดพูดเสริมขึ้น

"อ๋อ ตุ๊กตาล้มลุกใช่ไหม พ่อดิเรก"

"อ๋อไร๋น์ ถูกแล้วครับ ตุ๊กตาล้มลุกนี่แหละครับคือ ตัวอับดุลอาหะเม็ดขุนนางผู้ซื่อสัตย์ ความเป็นมาของตุ๊กตาล้มลุก ก็คือ อำมาตย์ของมหาราชาองค์นี้ ชาวอินเดียนับถือท่านอับดุลมาก เมื่อใคร ๆ สั่งสอนลูกหลานของเขาจะต้องยกท่านอับดุลขึ้นเป็นตัวอย่าง.....