---

---

ผมเขียน "ศาลาโกหก" เล่มนี้เสนอท่านก็เพราะผมมีปัญหาคับขันเฉพาะหน้าที่ผมจะต้องรีบแก้ไขหลายข้อด้วยกัน ทั้งนี้และทั้งนั้น ปัญหาต่างๆ เกิดขึ้นก็เนื่องจากผมไม่มีสตางค์นั่นเอง เรื่องยุ่งยากของผมที่จะต้องแก้ไขมีอยู่ ๔ ข้อด้วยกัน คือ

๑. เจ้าเทิ่ง ลูกชายคนโตของผมต้องย้ายโรงเรียนใหม่ ที่ย้ายเพราะโรงเรียนเดิมเกิดฟิตขึ้นมาสั่งขึ้นค่าเล่าเรียน ค่าบำรุง ค่ากีฬา ค่าห้องสมุด และค่าตวักตะบวยอะไรอีกตามระเบียบใหม่ที่เขาส่งไปให้ผมอ่านเล่นให้กลุ้มใจ ผมคิดว่า ถ้าไม่ย้ายไปอยู่โรงเรียนราษฏร์ที่เก็บค่าเล่าเรียนถูกๆ หน่อย ลูกชายผมมันก็คงไม่ได้เรียนแน่ แต่ผมติดค่าเล่าเรียนเทอมสุดท้ายเขาไว้ เมื่อจะไปลาลูกออกจากโรงเรียนก็ต้องจ่ายทรัพย์ให้เขา มิฉะนั้นเขาก็ไม่ออกใบสุทธิให้ เรื่องมันก็เป็นอย่างนี้ล่ะครับ

๒. ผมติดค่าเช่าบ้านเขาไว้ ๓ เดือนแล้ว จะทำอย่างไรดี

๓. เถ้าแก่เส็งชักจะส่งเสียงดังให้ชาวบ้านได้ยิน เวลาไปทวงค่าข้าวสาร ค่าถ่าน และ ค่าน้ำปลาจากผม ผมจะเอาเงินที่ไหนให้เขา

๔. ผมอยากจะได้เสื้อเชิ้ร์ตใหม่ๆ สักตัวหนึ่ง จะซื้อได้อย่างไร

ด้วยปัญหา ๔ ข้อนี้แหละครับ ผมก็ต้องเขียน "ศาลาโกหก" เล่มนี้ มอบให้สำนักพิมพ์ "ผดุงศึกษา" จัดพิมพ์ ผมรวมเงินค่าเรื่องและสร้อยคอของลูกสาวแม่ยายผม ผมก็สามารถลาลูกชายออกจากโรงเรียนเก่าได้ ผ่อนชำระค่าเช่าบ้านไปเดือนหนึ่ง ส่วนเถ้าแก่เส็ง บังเอิญลูกชายของเขามีเรื่องวิวาทกับเพื่อน เอามีดกระซวกเพื่อนเสียไส้ทะลึก เลยมีธุระไปติดตะราง ๑ ปี ๖ เดือน ไม่มีใครทำบัญชีให้ ผมก็รีบอาสาทำให้ เถ้าแก่เส็งก็ยกหนี้รวมทั้งหมด ๒๖๒ บาทให้ผม

เป็นอันว่า ผมยังค้างค่าเช่าบ้านอีก ๒ เดือน เป็นเงิน ๕๐๐ บาท และยังซื้อเสื้อเชิ้ร์ตไม่ได้

ยุคนี้เป็นยุคที่เงินฝืดจริงๆ นะครับ ผมไปทางไหนพบหน้าเพื่อนฝูง ตั้งใจจะออกปากสัก ๒๐ แต่พอเห็นหน้า เพื่อนมันก็บ่นอู้อี้ว่า อัฐฬสไม่ใคร่มีใช้เลย เป็นหนี้เป็นสินเขารุงรัง ไอ้เรื่องไม่มีสตางค์นี่แหละครับ มันกลุ้มจนบอกไม่ถูก แต่ว่า เราจะกลุ้มไปทำไมนอกจากรอวันเงินเดือนออก แต่วันนั้น หลายท่านคงรู้สึกว่า มันควรจะเป็นวันตายของท่านดีกว่า เพราะเจ้าหนี้นั่งคอยพบท่านอยู่หน้าห้องทำงานยั้วเยี้ยไปหมด ทั้งไทย ทั้งจีน ทั้งแขก ท่านเดินออกมาจากห้องทำงานอย่างรันทดใจ หน้าซีดและเซียว ริมฝีปากแห้ง แล้วท่านก็จะสะดุ้งสุดตัว เมื่อมีเสียงร้องขึ้นดังๆ ราวกับเสียงตะโกน

"เอ้…อีนี่เดือนนี้ไม่ให้จั๋นเป็นเกิดร่วงน่ะนายจ๋า"

อีกเสียงหนึ่งกล่าวขึ้นว่า

"ผักผมมาหกเดืองเลี้ยว ๑๕๐ เท่านั้งน่อ"

แล้วเสียงแจ๋วๆ ของผู้หญิงคนหนึ่งก็แซงขึ้น

"ฉันไม่ยอมให้คุณผลัดอีกแล้วคุณยี่หุบ เห็นอกฉันบ้างซีคะ"

เรื่องมันต้องควักกระเป๋าจ่ายให้เขาไปแหละครับ บางท่านมีเงินเดือนกลับไปให้เมีย ๓๐ บาท ผมเองสมัยที่ผมรับราชการอยู่กรมทางหลวงแผ่นดิน จำได้ว่า ผมเหลือเงินกลับไปให้เมียผมไม่เกิน ๑๐ บาททุกเดือน

แต่ผมไม่แคร์ ไม่ทุกข์โศก ผมร่าเริงสดชื้นเสมอ ยิ้มและหัวเราะเมื่อเงินหมดกระเป๋าหรือเผชิญหน้าเจ้าหนี้ พ่อผมเคยสอนผมว่า ถ้าอยากอายุยืนต้องหัวเราะให้มาก และปู่ผมเคยบอกผมว่า คนเจ้าทุกข์มีแต่เรื่องวิตกกังวลใจ ไม่ใคร่จะยิ้มหรือหัวเราะ มักจะอายุสั้น

เมื่อเป็นเช่นนี้ ผมก็ขอแนะนำท่านด้วยความหวังดีว่า ท่านที่มีสตางค์หรือไม่มีสตางค์ก็ตาม ท่านไม่ควรเคร่งเครียดเกินไป ควรพักผ่อนร่างกายและสมองของท่านบ้าง ซื้อ "ศาลาโกหก" อ่านเล่มเดียว อารมณ์ของท่านก็จะเบิกบานแจ่มใส ถ้าท่านเป็นคนเส้นตื้นหน่อย ก็คงได้หัวเราะกี๊กก๊ากหลายครั้ง

จงมาเริ่มต้นทำตัวของเราให้อายุยืนด้วยการหัวเราะกันเถิดครับ

หลายท่านปรารภกับผมว่า อยากจะหัวเราะแต่หัวเราะไม่ใคร่ออก หัวเราะออกมาแล้วดูฝืนๆ หน้าตาเหยเกยังไงชอบกล เรื่องนี้พอจะแก้ได้ ท่านที่เส้นลึกโปรดฝึกกับกระจกเงาเป็นได้ผล ทดลองดูเดี๋ยวนี้เลยครับ ด้วยวิธีง่ายๆ คือ ยืนหน้ากระจกเงาบานใหญ่ จ้องมองดูหน้าของท่านเอง แล้วยิ้ม ต่อจากนั้นก็ยักคิ้วให้ตัวเอง ท่านจะทักทายกับเงาของท่านในกระจกก็ได้ เช่น ไงวะ…สบายดีเรอะ ไม่ได้พบกันนานหล่อขึ้นนี่หว่า….แล้วท่านก็หัวเราะ ถ้าอารมณ์ขันยังไม่เกิดขึ้น ก็ถึงขั้นแลบลิ้น แหกหูแหกตามหลอกกระจก แล้วท่านก็ดุตัวเอง…หัวเราะซีโว้ย แล้วกัน ยังงั้น….คราวนี้ท่านก็จะหัวเราะกับกระจกอย่างขบขันที่สุดในชีวิตของท่าน

แต่ว่า ก่อนจะฝึกหัวเราะกับกระจก ควรจะปิดประตูห้องนอนของท่านให้เรียบร้อย อย่าให้ภรรยาของท่านหรือลูกของท่านแลเห็นการฝึกหัวเราะของท่านเป็นอันขาด ผมรับรองว่าได้ผลจริงๆ ครับ

ท่านที่เส้นลึก เกิดมาไม่เคยหัวเราะ โปรดติดต่อกับผมโดยทางจดหมายได้ครับ ผมจะแนะนำเป็นส่วนตัว ไม่คิดค่าบริการ แต่โปรดสอดธนบัตรใบละร้อยไปด้วยหนึ่งฉบับ.

สะวีดัด

ป.อินทรปาลิต