J16: จากตอน "ไส้โค"
ช่วยขบร่วมขันโดย: คุณ Pee_man (00334)
คำนำ: พอดีผมได้มีโอกาสดูเรื่องไซโคที่นำมาฉายใหม่ เลยนึกถึงสามเกลอตอนที่คุณ ป. เขียนไว้ ก็เป็นส่วนเล็กๆ ที่อย่างน้อยเราก็ได้มีโอกาสนึกถึงจินตนาการของคุณ ป. ในแง่สนุกๆ นะครับ
เกริ่นเรื่อง: เป็นเรื่องที่นำมาเขียนล้อเลียนเรื่องไซโค เมื่อมีแขกลูกหนี้ของเจ้าคุณปัจจนึก ฯ นำเงินมาคืนที่บ้านพัชราภรณ์เป็นเงินสด ๔๐๐,๐๐๐ บาท และท่านเจ้าคุณได้ขอให้นิกรและประไพนำเงินไปฝากธนาคารให้ แต่ทั้งสองคนก็เกิดอยากจะได้เงินเสียเอง จึงวางแผนฮุบเงินโดยขับรถหนีไปทางใต้ โดยมีเจ้าแห้วติดตามไปด้วย เพราะนิกรจะจ่ายเงินค่าปิดปากให้ และหยุดพักกันที่โรงแรมแห่งหนึ่ง ซึ่งท่านเจ้าคุณและพล, กิมหงวน, ดิเรกปลอมตัวมาดักรออยู่แล้ว และก็เกิดเหตุการณ์ระทึกขวัญต่าง ๆ ขึ้น นี่ก็เป็นส่วนหนึ่งให้นึกถึงกันนะครับ ว่าทำไมถึงต้องเป็นไส้โค


.....ดอดจ์เก๋งของโจรบรรดาศักดิ์ ผ่านตลาดฉัตรไชยด้วยความเร็ว ๒๕ ไมล์ต่อชั่วโมง สักครู่ก็ผ่านสี่แยกไปโรงแรมหัวหิน และอีกทางหนึ่งไปสถานีรถไฟ คราวนี้ฝนตกหนักขึ้นอีก เครื่องปัดน้ำฝนอัตโนมัติที่กระจกหน้ารถเกือบจะไม่มีประโยชน์อะไร เพราะปัดเม็ดฝนไม่ทัน ประไพหัวเราะหึ ๆ แต่แล้วก็หัวเราะเสียงลั่นรถ ทำให้นิกรหันมามองดูเมียรักของเขาด้วยความประหลาดใจ

"ขบขันอะไรหรือทูนหัว"

ประไพยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

"ดูหนังดูละครแล้วย้อนดูตัว.......ไพกำลังนึกถึงตัวเองค่ะ ขณะนี้ถ้าไม่มีตาแห้วและกร ไพนั่งขับรถฝ่าฝนตามลำพัง ไปก็คงเหมือนแจเน็ต ลีห์ ในเรื่องไซโคแน่นอน"

นิกรหัวเราะ

"เออ - จริง เจเน็ต ลีห์ ขโมยเงินท่านเศรษฐีเฒ่า หนีออกจากเมืองอาริโซนา หวุดหวิดจะถูกตำรวจจับเหมือนกัน"

เจ้าแห้วพูดเสริมขึ้น

"เรื่องนี้เราสามคน รับประทานร่วมกันคิดยักยอกเงินเจ้าคุณท่านนี่ครับ ไม่เหมือนเรื่องไซโคหรอกครับ รับประทานเพียงแต่คล้ายกันเท่านั้น"

นิกรว่า "ถ้ายังงั้นเรื่องนี้ควรเป็นเรื่อง 'ไส้โค' ดีไหมวะ อ้ายแห้ว"

เจ้าแห้วหัวเราะก้าก

"รับประทาน ไส้วัวต้มหรือครับ เข้าทีดีครับ แต่ว่า....รับประทานคงไม่น่าตื่นเต้นหวาดเสียวเหมือนหนังเรื่องไซโคแน่ ๆ"

นิกรว่า "เถอะน่า ตอนตื่นเต้นหวาดเสียวมันยังไม่ถึงนี่หว่า ที่โรงแรม เราอาจจะเผชิญกับเหตุการณ์ที่สั่นสะเทือนขวัญเราก็ได้ แกอาจะถูกแทงตาย คนร้ายเอาศพแกใส่ไว้หลังรถแล้วขับไปทิ้งบึงใหญ่"

"ว้า" เจ้าแห้วคราง "รับประทานอย่าพูดยังงี้ซีครับ ชักเสียว"

ประไพพูดเสริมขึ้นด้วยเสียงหัวเราะ

"แกกลัวตายหรือ ตาแห้ว"

"รับระทานถ้าแก่ตายไม่กลัวหรอกครับ แต่ตายแบบตายโหงรับประทานน่ากลัว"

นิกรเอื้อมมือตบบ่าเจ้าแห้ว

"เฮ้ - เบาโว้ย"

เจ้าแห้วว่า "ฝนตกอย่างงี้ลงไปเบาก็เปียกหมดน่ะซีครับ อดใจไปฉี่ที่โรงแรมเถอะครับ"

นิกรทำคอย่น

"เบารถโว้ย ไม่ใช่ปวดท้องเบา ดูซี - เลยทางเข้าโรงแรมมาตั้งไกลแล้ว หยุดซีโว้ย แล้วถอยหลัง"

ดอดจ์เก๋งถูกบังคับให้หยุดกลางถนนและค่อย ๆ ถอยหลังจนกระทั่งเลยถนนซอยเข้าโรงแรมไปเล็กน้อย เจ้าแห้วก็หยุดรถ แล้วบังคับรถเดินหน้าเลี้ยวซ้ายเข้าถนนซอยไปสู่ชายทะเล ในที่สุดรถก็หยุดหน้าบังกาโลว์ชั้นเดียวขนาดใหญ่หลังหนึ่ง ปลูกหันหน้าออกสู่ทะเลและอีกด้านหนึ่งหันไปทางป่าสน ด้านหลังโรงแรมมีเรือนสองชั้นแบบโบราณปลูกอยู่บนเนินดินสูง โรงแรมมีเรือนสองชั้นแบบโบราณปลูกอยู่บนเนินดินสูง โรงแรมนี้เก่าคร่ำคร่าล้าสมัยมาก ส่วนเรือนหลังใหญ่ก็ดูมึดครึ้มคล้ายกับบ้านผีดิบ

ประไพสะดุ้งเฮือก เมื่อแลเห็นป้ายโรงแรมนี้

"โรงแรมมรณะ"

........................