J10: จากตอน "พ่อแสนกล" (สามเกลอที่พิมพ์ด้วยภาษาวิบัติทั้งเรื่อง)
ช่วยขบร่วมขันโดย: Webmaster(00001)
เกริ่นเรื่อง: ในตอนที่น้ำกำลังท่วมกรุงเทพอย่างหนัก สามเกลอกับเจ้าคุณปัจจนึก ก็ได้ยินข่าวร้าย


.....สามเกลอต่างเห็นพ้องตามที่นายปัจจนึกฯ อธิบาย ขนะนั้นแห้วได้วิ่งโครมครามออกมาจากห้องโถง เขาหยุดยืนข้างหน้านิกร แล้วพูดกะหืดหะหอบ

"รับประทานเกิดเรื่องไหย่แล้วละจ้ะ"

นิกรสดุ้ง

"อะไรแห้ว?"

แห้วหายไจถี่เร็ว

"รับประทานท่านที่บ้านถนนเพ็ชรบุรี รับประทานโทรสัพท์---"

"แล้วกัน" กิมหงวนร้องลั่น "คุนลุงนึกยังไงขึ้นมาล่ะ ของอื่นมีถมไปไม่กิน ผ่าไปกินเอาโทรสัพท์เข้า"

เจ้าแห้วอมยิ้ม

"ไม่ไช่รับประทานโทรศัพท์หรอกจ้ะ แต่ว่า - รับประทานขะโมย---"

นิกรอ้าปากหวอ

"คุนพระช่วย คุนพ่อของฉันน่ะหรือกินขะโมย อ๋อย - ยังไงกันแน่เจ้าแห้ว"

แห้วยกมือเกาสีสะแกร๊กๆ เจ็บไจตัวเองที่พูดคำว่ารับประทานเสียจนติดปาก

"ง่า - คือยังงี้จ้ะ ท่านไม่ได้รับประทานโทรสัพท์ หรือรับประทานขะโมยหรอก" แห้วพูดโดยเร็ว "แต่ท่านถูกขะโมยขึ้นบ้าน ขะโมยรับประทานเงินและเครื่องเพ็ชรไปหมด ท่านสั่งไห้พวกคุนรีบไปที่บ้านเดี๋ยวนี้"

พล, นิกร, กิมหงวน และนายปัจจนึกฯ ยืนตลึงพรึงเพริด สักครู่นิกรก็กล่าวขึ้น.....